yasin ramazan » parmak uçları

Eve kendimi atabildiğim için çok şanslıyım. Bu seferki gelgitlerim, diğer tüm zamanaşırı yolculuklarımdan daha ağır geldi. Yaşlanıyor muyum? 35 yaşında biri için bu söz çok saçma. Ama zihnim? Yolculuklarımda kesinlikle daha iyi hissediyorum kendimi. Oralar daha çok kendi evim gibi (belki daha kendim gibi!) geliyor. – Hoşgeldiniz efendim. Duş almak isterseniz banyo ısısını optimum hale getirebilirim.…

İdris boğazıma yapıştı: – Ben kimim? – İdriscim, dede, lütfen sakin ol – Neden çaldın lan hayatımı? Neler getirdin başıma? – İdris bey, beybabacığım. -boğazımı iyice sıkıyor- lütfen. Her şey yolunda olmalı -sıkıyor- bak ben çıktım hayatından -daha da sıkıyor- – Ya Deli İdris namım? Ya dalıp dalıp gitmelerim? O koskoca boşluklar? Hatırlamadığım günler haftalar?

Böyledir işte. 50 yıl hizmet eder gelirsin, masana çay getiren olmaz. Ama bir makamımız olsa, şöyle afilli bir koltukta otursak, bir çay bitmeden öbürü gelir. Yani insanlık namına bin yıldır değişen bir şey yok. Gözlerimle gördüm. Ben dönene kadar tabi ki mesai bitmiş. Ama raporu yazdırmadan gitmemeliyim eve. Geri döndüğümdeki ilk uyku, hafızayla hayalgücü kavgasının…